Administratief foutje

Het was zijn achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achter-achterkleindochter, die de taart had gebakken, dacht hij. Maar helemaal zeker wist hij het niet. Hij had daar een ezelsbruggetje voor bedacht: elke dertig jaar zette hij er een 'achter' voor, en dan wist hij dat het wel ongeveer goed was. Omgekeerd hadden ze trouwens ook geen idee. Zijn achter-achter-achterkleinzoon was de laatste die had geprobeerd de familieband correct uit te drukken, navolgende generaties hadden hem simpelweg aangesproken met 'ouwe'.

En 'ouwe' was een verrassend treffende koosnaam voor deze man, van wie nooit helemaal duidelijk is geworden wanneer hij precies geboren is. Gedurende zijn leven heeft hij zijn geboortedatum een aantal keer verschoven. Een van zijn klassieke 1 april-grappen was dat hij zich plotseling herinnerde hoe de Rode Zee uiteendreef. Die grap deed hij elke dertig jaar. En elke keer lukte dat weer.

Over het algemeen wordt aangenomen dat hij is geboren in 1647, omdat hij bij herhaling beweerde 'de oorlog te hebben meegemaakt'. Hij hechtte daar zwaar aan: elk jaar plachtte hij in oktober in zowel Leiden als Alkmaar te zijn, om de plaatselijk ontzetfeesten mee te maken. Vanwege zijn inmiddels toch hoge leeftijd had hij besloten het feest in Leiden te laten schieten. Met het Alkmaars ontzet had hij toch meer, vooral omdat hij in de buurt bleef totdat AZ weer eens speelde.

Voetbal was sowieso een van zijn grote hobby's. Hij wilde, als hij een jonge jenever had gedronken, nog wel eens beweren dat hij zelf het voetbal had uitgevonden in de late 18e eeuw, toen hij op reis was in Frankrijk. De eerste penalty in de wereldgeschiedenis zou plaatsgevonden in Parijs, met het hoofd van de voormalige koning als voetbal. Want, zo zei hij, destijds had nog niemand van Adidas of Nike gehoord, laat staan dat die al voetballen maakten. Overigens is altijd aan dit verhaal getwijfeld.

Hoewel zijn naasten - u begrijpt dat hij veel verschillende naasten heeft gehad - het altijd als redelijk normaal hebben ervaren dat hij niet stierf, mag het toch best bijzonder heten. Sterker nog, bij normale mensen is het al bijzonder als ze de honderd halen, en vandaag vierde de man naar eigen zeggen zijn 450e verjaardag. Althans, dat had iemand bedacht, en het leek hem niet zo vriendelijk de feestvreugde te bederven. Zijn afstammeling had zojuist een taart binnengebracht, waarop zowaar 450 kaarsjes stonden. Hij moest 167 keer blazen om ze allemaal uit te krijgen.

Net toen hij de laatste kaarsjes uit wilde blazen, bereikte het kletterende geluid van de brievenbus de feestelijk aangeklede huiskamer. De envelop was bedrukt met een opvallend bedrijfslogo: het zag eruit als een masker uit de Scary Movie-films, met aan de rechterkant daarvan een zeis. Daaronder stond de bedrijfsnaam, Magere Hein BV.

Magere Hein BV was op zijn minst een afwijkend bedrijf, met medewerkers die niet bepaald graag geziene gasten waren op recepties, waar zakenlieden gewoonlijk netwerken. De vriendelijke medewerkers van de Kamer van Koophandel schrokken zich dan ook bijkans dood, toen de medewerker buitendienst het bedrijf kwam inschrijven. De directeur had toen even geen tijd, want er was net een aardbeving geweest in Italië en veel mensen zaten daarom tot hem te bidden.

Momenteel is Magere Hein BV gevestigd in een grauw bedrijfspand aan de rand van het overigens verder pittoreske Drentse dorpje De Wijk, al doet dat voor dit verhaal verder niet zoveel terzake. Wat wel terzake doet, is de consternatie die twee dagen voor de verjaardag van de oude man ontstond in dat grauwe gebouw.

De junior administrateur, die pas twee dagen bij Magere Hein BV werkte, deed namelijk in de administratie een schokkende ontdekking. Bij een van de klanten - Magere Hein BV rekent iedereen voor het gemak onder zijn klanten - ontbrak in de database essentiele informatie. Waar van alle klanten die geboren waren voor 1894 inmiddels waren vertrokken het enorm grote huis van de directeur van het bedrijf, bleek dat het bij een persoon niet duidelijk was.

De junior meldde zich zichtbaar ontdaan bij zijn superieur, die nog het meest deed denken aan Edgar uit de serie Debiteuren Crediteuren, maar in feite Petrus heette. Uiteraard dacht het hoofd administratie, die al sinds bijna 2000 jaar de afdeling met strakke hand leidde, eerst aan een fout. Maar de man bleek nooit het huis van de directeur betreden te zijn, waardoor eenieder op de afdeling administratie ervan doordrongen raakte dat we te maken hebben met een unicum.

Ze waren hem gewoon vergeten. Hij was er gewoon doorheen geglipt.

Met lood in de schoenen toog Petrus naar de directeur. Nadat hij het verhaal had uitgelegd, wachtte hij even in spanning af. Er waren al eens mensen voor minder ontslagen. Maar tot zijn grote verbazing begon de directeur alleen onbedaarlijk te lachen. Wat heet? Hij kwam niet meer bij. Dat was al niet meer gebeurd sinds de directeur Toon Hermans op droge toon 'De duif is dood' hoorde zeggen.

Toen de directeur een dag later eenmaal was bekomen, vroeg Petrus om een oordeel: wat moest hij doen? De fout snel herstellen? De directeur antwoordde hem: "Neen, als hij de vruchten van de levensboom heeft geplukt, is dat schier onmogelijk. Laat hem." Nu wil het toeval dat de directeur dat juist had: in zijn ietwat jongere jaren had de inmiddels stokoude man een beetje trek. Hij had de appel, want daar ging het om, niet direct gepakte, maar op advies van een ouder iemand nog even laten hangen tot hij mooi rijp was. Toen had hij hem geplukt. Hij heeft dat een keer verteld aan iemand, een of andere schrijver, maar die had er in een raar rijmpje pruimen van gemaakt en sindsdien had hij het niet meer verteld.

Kort en goed, er heerste algemene spanning in de goed gevulde huiskamer toen de oude man de brief opende.

WORDT VERVOLGD