Sunset

Vaak is het een speciaal moment van de dag, vind ik. Zeker in deze tijd van het jaar, als de zomer nog niet is gekomen, maar de winter al is geweken.
Ik stond er gisteravond, om dertien minuten voor acht. Ik had speciaal een Belgisch biertje meegenomen en plaatsgenomen op een bankje. Even daarvoor was zij te fel om in te kijken, maar nu liet de glimmende oranje schijf zich goed aanschouwen.
Zo'n mooie zonsondergang zie je zelden. Ik zag de zon langzaam maar zeker zakken in de richting van het water. Steeds meer en meer nam hij een plekje in achter de horizon. Ik nam een slok en voelde me totaal gelukkig.
Ik was verwonderd. In deze tijd van je leven delen op een weblog, overal muziek luisteren op een draagbaar muziekspelertje, van alles foto's kunnen maken zonder rolletjes te verspillen en alle tv-fragmenten van over de hele wereld kunnen kijken, is de bron van mijn volmaakt geluk precies hetzelfde als die in het begin van mijn leven.

Ik was niet de enige die genoot van het bedauwde schouwspel. Een kleine dertig meter verderop waren de 'oohs' en 'aahs' van twee onzichtbare maar goed hoorbare mannen niet van de lucht. Hun schoonheidsbewondering werd al snel nadat de zon haar laatste knipoog had gegeven te luidruchtig. Ik stapte in de auto en reed zo snel als ik kon de snelweg weer op.