Invloed

,,Nee, niemand kan er nu nog iets aan doen.” Hij schonk zichzelf nog wat whiskey in en goot mijn glas, dat nog maar halfleeg was, weer tot de randje toe vol. ,,Je wilt toch nog wel?”, vraagt hij te laat en inmiddels overbodig. Ik knik en terwijl ik mij vooroverbuig om mijn mond naar het glas te brengen, bedenk ik mij dat dit zesde glas whiskey op ironische wijze symbool staat voor wat nauwelijks een kilometer verderop zal verrijzen.

De tekeningen liggen voor me op tafel. Daar staat het klip en klaar, inclusief alle berekeningen. In kleur, in drie dimensies door de computer berekend. De gebouwen staren me aan vanaf het papier. Ik vind ze oerlelijk en veels te groot. Hij bemerkt mijn blik. ,,Wat vind je ervan?”, vraagt hij en kijkt me geringschattend aan. ,,Het was wat ik verwacht had”, ontweek ik zijn vraag. Ik neem nog een slok. Is zes whiskeys genoeg om mij te doen zwijgen?

Hij wil net zijn mond opendoen om me waarschijnlijk nogmaals hetzelfde te vragen, maar ik ben net iets eerder. ,,Maar hoe gaat het verder met de buurtbewoners?”, vraag ik. Hij houdt zijn hoofd een beetje scheef. ,,Ja, hoe verder?”, herhaalt hij een deel van de vraag, terwijl hij eventjes naar het plafond staart. Als zijn blik terugkomt en op mijn glas whiskey blijft liggen, zegt hij: ,,Ze zullen protesteren. De gemeente zal dat afwijzen. Ze zullen nog een keer protesteren bij de Raad van State. Die zal het ook weer afwijzen. En dan kunnen we beginnen”, zegt hij stellig. Ik frons mijn wenkbrauwen. ,,Je lijkt zeker van je zaak.” Hij briest bij wijze van korte lach door zijn neus. ,,Tja, als je zeker wilt zijn van je zaak, dan moet dat wel. Dan moet je zorgen dat de juiste mensen er belang bij hebben om de juiste beslissing te maken. En dan moet het raar lopen, wil het niet zo gaan.”

Ik sta op, lichtelijk onthutst door deze mededeling. ,,Wacht even”, zegt hij. ,,Ga zitten, ik wil je een voorstel doen.” Ik heb moeite mijn lach in te houden. Veel ervaring met dit soort zaken heb ik niet, maar ik voel aankomen wat hij wil zeggen. ,,Geef mij 1500 euro, en ik geef jou een deel van de aandelen en een garantie dat je die over twee jaar kunt verkopen voor het drievoudige.” Dat was een deel van de deal. ,,Als je dat doet...” Hij zweeg even voor het effect. ,,Snap je natuurlijk wel dat het niet slim is om hierover iets in de krant te zetten.” Ik knikte. En ik voelde een ‘maar’ aankomen.

,,Als je dat niet doet, als je geen aandelen wil...”. Ik zet me schrap voor een dreigement. Mishandeling, dood, iets met kinderen misschien? ,,Dan doe je dat niet. Je kan best een artikel schrijven, maar je hebt niets, geen bewijs. Je kent als geen ander het verschil tussen weten en bewijzen. En ook als je weet dat dit allang beklonken is achter een goede pot bier en een glas whiskey, dat betekent niet dat je het in de krant kan zetten. En dit gesprek heb je niet opgenomen.” Hij had gelijk. Hij had voor het gesprek gevraagd of hij mij mocht fouilleren. Ik had ja gezegd. Mijn taperecorder ligt bij de receptie. En ook op dat andere punt had hij gelijk, er is een elementair verschil tussen weten en genoeg weten voor een artikel en daar ben ik vaak tegenaan gelopen. Ik weet veel, maar ik publiceer veel minder. Een fractie van een seconde denk ik na over zijn voorstel. Dan neem ik een besluit en giet de whiskey in mijn keel.

,,Dan scheiden hier onze wegen”, zeg ik en loop zijn kantoor uit. Bij de receptie haal ik mijn taperecorder op en loop naar buiten. Ik haal mijn mobiel uit mijn broekzak en zet de gespreksopnamefunctie uit. Snel bel ik de hoofdredacteur. ,,Heb je morgen een mooi plekje op de voorpagina voor me...?”